E‑book „Moja żałobna układanka”

Z tej całej zatrważającej gromady, to właśnie strach przed utratą ukochanego zawsze był we mnie najsilniejszy. Właśnie to opłakiwałam za młodu wieczorami. Pozostałych rzeczy się po prostu bałam, przychodziły do mnie raz na kilka miesięcy czy lat, ale nie w takim nasileniu, jak mój namber łan.

Kiedy miałam 31 lat mój największy lęk przeistoczył się w rzeczywistość, z którą przyszło mi realnie się zmierzyć.

Mój ukochany umarł naprawdę, a nie tylko w moich paranoicznych wyobrażeniach.

30 sierpnia 2017 roku w wypadku szybowcowym zginął Michał Trochimczyk, mój narzeczony i partner biznesowy. Stało się to tak, jak w przekazach ludzi, którzy stracili bliskich zupełnie nieoczekiwanie:

„Wyszedł z domu i już go nigdy więcej nie zobaczyłam.”

„Nie było nam dane się nigdy pożegnać.”

„Jeszcze po południu z nim rozmawiałam, a o 18:00 już nie żył!”

To nie była ani choroba, ani starość, która by nas mentalnie przygotowała na zbliżającą się śmierć. To był jeden z tych przypadków, kiedy śmierć przychodzi niewygodnie nagle, kompletnie znienacka. Nie było czasu na pożegnanie, bo nikt nie mógł wiedzieć, że to pożegnanie będzie na przepastnej i wypchanej po brzegi liście zadań na ten dzień.

Gdy tak się przez te wszystkie młodociane zapłakane wieczory katowałam wizją tego, że umiera najbliższa mi osoba, byłam przekonana, że to jest coś, czego nie da się znieść. Coś, z czego nie da się wyjść. Coś, po czym człowiek się nie podnosi, albo że podnoszenie zajmuje nieprzyzwoicie dużo czasu.  Tak dużo, że właściwie można powiedzieć, że marnuje swoje życie próbując wrócić do „normy”, a i tak nigdy nie wraca. Myślałam, że ja, tak krucha i wrażliwa osoba, za jaką zawsze się miałam, zostanę zmiażdżona i przywalona tak rozpaczliwie mocno, że będę zdolna tylko gapić się przed siebie bez celu i żyć w udręczeniu, smutku, cierpieniu i niepogodzeniu z tym, co mnie spotkało. Że z urodzonej optymistki, pogodnej, zakochanej w życiu, cieszącej się każdą małą pierdołą, zmienię się w rozgoryczonego i wiecznie przygnębionego, załamanego kościotrupa, będącego mglistym wspomnieniem tego, kim byłam.

Dziś, kiedy piszę te słowa, jest 21 maja 2019 roku, czyli niemal dwa lata od wypadku Michała. Moje życie wygląda dziś kompletnie inaczej niż w pierwszych tygodniach po jego śmierci. Samej jest mi trudno w to wszystko uwierzyć…! Że dałam radę. Że się nie rozpadłam na małe kawałeczki. Albo inaczej: rozpadłam się, roztrzaskałam się jak filiżanka zrzucona ze szczytu Burj Khalifa, najwyższego budynku na świecie… Rozpadłam się na małe, toksyczne, okaleczające się wzajemnie drobinki. Wręcz przestałam istnieć we wcześniejszej formie.

Po czym pozbierałam się i żyję dalej.

Mam wrażenie, że jestem jeszcze silniejsza, jeszcze weselsza, jeszcze bardziej wdzięczna za wszystko, co mi się w życiu przytrafiło i przytrafia. Czuję, że mam jeszcze bardziej pojemną, złożoną świadomość, że jestem jeszcze bardziej sobą. Że – w zależności od tego, czy wierzysz w przypadek czy w przeznaczenie – jestem jeszcze lepszą wersją tego, kim  m o g ł a m  lub  m i a ł a m  się stać.

Śmierć Michała to bez wątpienia najtrudniejsze wydarzenie, z jakim przyszło mi się kiedykolwiek zmierzyć. Żałoba to najczarniejszy okres mojego życia.

Jednak – jakkolwiek dziwacznie by to nie brzmiało – dziś, z perspektywy czasu, jestem bardzo wdzięczna za to, czego się w jej trakcie i dzięki niej nauczyłam…

A jako że poza wrodzonym optymizmem i pogodą ducha, posiadam też naturalną potrzebę dzielenia się dobrem, postanowiłam się podzielić ze światem szczegółami mojego procesu żałoby.

(…)